“We stijgen door andere op te tillen.”

“We stijgen door andere op te tillen.”

 Wat is jouw persoonlijk verhaal?
Ik ben geboren in 1937 in het kleine stadje Sparta in Michigan in de VS. Twee mensen hebben me al vroeg enorm beïnvloed: mijn vader, die besloot dat ik op 3-jarige leeftijd met danslessen moest beginnen omdat ik een natuurlijk talent voor acrobatiek had, en mijn dansleraar, Mr. Osterhouse of Mr. O., die een professionele dansstudio had in de stad Grand Rapids, Michigan. Hij had een goede reputatie en zorgde regelmatig voor dansers om te entertainen bij lokale gemeenschapsevenementen. Naast de artiesten die in de twintig waren, voegde hij altijd een paar jongere dansers toe, waaronder ik.

Samen groeien en verantwoordelijkheid nemen om dingen te laten gebeuren
Wat ik van deze ervaringen heb geleerd, is dat je niet naar zo’n school gaat om te presteren. Je gaat erheen om te leren en beter te worden in wat je doet. Door samen te werken met de andere dansers heb ik geleerd dat je samen groeit. Het heeft me ook geleerd om verantwoordelijkheid te nemen om dingen in mijn leven te laten gebeuren. Die twee principes zijn mijn hele leven belangrijk geweest.

Deel enkele van de belangrijke uitdagingen of doorbraken in je carrière die hebben geleid tot waar je nu bent.

Doe wat je leuk vindt: dansen in het bedrijfsleven op je 17de
Nadat ik op 17-jarige leeftijd van de middelbare school was afgestudeerd, gingen veel van mijn vrienden naar de universiteit, maar dat interesseerde me niet echt. Ik besloot mijn eigen danslessen op te zetten. Ik huurde op verschillende dagen ruimtes in verschillende steden en plaatste advertenties in de krant om les te geven aan 4-12-jarigen. Wanneer ik mijn grammofoon en acrobatische mat naar de locaties sleepte en de deuren opende, was ik altijd opgewonden om kinderen in de rij te zien wachten. Op dat moment had ik zelfs nog nooit van het woord ‘ondernemerschap’ gehoord. Ik deed gewoon wat ik graag deed en het begon. Dat heb ik 3 of 4 jaar gedaan, meestal ‘flying by the seat of my pants’.

Werken met plezier en de juiste mensen: een huis van keramiek maken
Kort nadat ik met mijn danslessen begon, ontmoette ik mijn toekomstige echtgenoot, Howard Lettinga senior, en we kregen onze zoon, Howard Dean Lettinga junior. Ik stopte mijn danslessen en werd een voltijd moeder. In die periode heb ik een aantal keramieklessen gevolgd die in de jaren vijftig erg populair waren. Ik vond dit zo leuk dat ik mijn eigen mallen begon te kopen en vrienden over de vloer kreeg om aan keramiek te werken. Met een oven ging ik thuis mijn eigen potten bakken.

Toen dacht ik: hier kan ik meer mee. Zoals eerder plaatste ik advertenties in de krant voor een gratis keramiekles om de behoefte te testen. Ik was al blij als er 5 mensen zouden komen opdagen. Nou, 21 mensen kwamen en ze schreven zich allemaal in voor mijn betaalde lessen. Dat was het begin van een zeer succesvol bedrijf genaamd House of Ceramics. Meer dan 13 jaar hebben mijn man (die fulltime bij een ijzergieterij werkte) en ik samen een zeer succesvol bedrijf opgebouwd. Ik gaf keramieklessen op 4 avonden en 2 middagen per week.

Ik denk dat we mensen een goed gevoel gaven. Daarom kwamen ze terug. We bleven ruimte toevoegen, nieuwe ovens en nieuwe medewerkers. Op een gegeven moment hadden we zelfs zoveel ovens tegelijk dat we onze elektrische transformator op oudejaarsavond eruit bliezen. Dat was een koud en donker nieuwjaar! Dus hebben we uiteindelijk de stroomvoorziening van ons huis geüpgraded. Ik had geen businessplan. Ik deed gewoon wat ik wilde doen.

Als ik ergens bij betrokken ben, moet het leuk zijn
Mensen vragen me: ‘Wat is je geheim?’ Ik zeg altijd: ‘Als ik ergens bij betrokken ben, moet het leuk zijn.’ We hadden een fijne tijd in onze lessen en zorgden ervoor dat mensen zich goed voelden. We hebben ook de juiste mensen uitgekozen om mee samen te werken. En we bleven evolueren. Op een gegeven moment, toen meer mensen met keramiek begonnen, stopten we met onze lessen en verkochten we alleen groothandelsbenodigdheden aan andere winkels.

Een schot in de roos in de stomerij: Sparta Cleaners
In de jaren ‘70 besloten we wat rustiger aan te doen, in te krimpen, en we sloten het House of Ceramics. Maar ik ben niet iemand die de hele dag in huis zit. Er was een oude stomerij in ons dorp en ik ben daar parttime gaan werken. Zes maanden later kochten we het bedrijf van de eigenaar. Natuurlijk wist ik toen nog niets van het runnen van een stomerij.

Maar we zijn erin gedoken en hebben het bedrijf opgebouwd. We investeerden in nieuwe apparatuur en legden zelfs onze eigen kleding op de lopende band, zodat het leek alsof we ‘the place to be’ waren. Want succes kweekt succes. Ik leerde alles wat ik kon over de apparatuur en huurde mensen in waarop we konden vertrouwen. We hadden dat bedrijf pas 5 jaar, maar daar begon onze liefdesrelatie met de Palace Livery-stal.

Het stalgebouw Palace Livery kopen
Naast onze stomerij was het stalgebouw Palace Livery gevestigd. Het was een groot gebouw, gebouwd in 1907, nu de thuisbasis van verschillende kleine bedrijven. We hadden de kans om het gebouw in 1985 te kopen en besloten ervoor te gaan. We hadden geen idee wat we ermee gingen doen, maar de kansen dienden zich al snel aan. We hebben een kleine ruimte aan de achterkant omgebouwd tot een winkel waar we verschillende dingen konden verkopen, zoals handwerk, antiek en andere snuisterijen. Ik vertrouwde altijd op mijn instinct als het ging om het toevoegen van nieuwe diensten, producten en bedrijven, en dat werkte meestal. Dat kleine kamertje achterin was de start van een bloeiende nieuwe business: consignatieverkoop.

Cruisen in de consignatiesector
Inmiddels waren het de jaren ‘90 en zagen we een geweldige kans. Traditionele kleine kringloopwinkels die tweedehands goederen verkochten, werden vervangen door grote, luxe consignatiewinkels. We besloten een deel van de ruimte in ons pand te gebruiken om een ​​consignatiewinkel te starten.

Hoe dat werkt? Mensen brengen je dingen die ze niet meer willen, en je zet ze in je winkel. Wanneer de goederen worden verkocht, krijgt de eigenaar een percentage van het geld en krijgt jij de rest. Mensen brachten ons van alles – kleding, speelgoed, huishoudelijke artikelen, boeken, sieraden en meer. In het begin hield ik alle koopwaar op papier bij, maar al snel hadden we een volledig geautomatiseerd systeem. Uiteindelijk hadden we bijna 6.000 geadresseerden die goederen naar onze winkel brachten, en 13 medewerkers die inkomende goederen verwerkten en deze met streepjescodes labelden en uitstalden. Het bedrijf werd groter en groter en we hebben het meer dan 20 jaar gerund.

Terug naar dansen – terug naar mijn roots
Het grootste deel van het gebouw was dus een consignatiewinkel. Maar niet alles. Op een dag kwam er een vrouw naar ons toe die zei dat ze een dansstudio wilde beginnen. Dus in een achterdeel van het gebouw hebben we een hardhouten vloer en een badkamer geplaatst en haar geholpen haar bedrijf op gang te brengen. Maar al na een paar maanden liet ze ons weten dat ze ging stoppen. Dus besloot ik de dansstudio over te nemen. Voor mij was het terug naar mijn roots. Ik was bijna 60 jaar oud, maar ik begon danslessen te geven en huurde andere leraren in om ons te helpen de studio te runnen en het bedrijf op te bouwen. Een paar jaar later verkochten we het gebouw aan een ander stel, dat tot op de dag van vandaag een bloeiende dansstudio in het bedrijf heeft.

De Palace Livery stabiel, als zakelijk en gemeenschapscentrum
Gedurende al die jaren hebben we hard gewerkt om de Palace Livery stabiel te maken tot het middelpunt van de zakelijke en gemeenschapszin in Sparta. Zo hebben we allerlei startende bedrijven op gang geholpen, waaronder een artiest, naailessen voor vrouwen, dansstudio’s en vele anderen.

Elke Pasen kochten we enorme hoeveelheden bloemen en lieten kinderen binnen om paasboeketten te maken voor hun moeders. Het was een geweldige marketingactie; de moeders winkelden in de consignatiewinkel terwijl de kinderen plezier hadden. Met Kerstmis bouwden we de voorkant om tot een postkantoor waar kinderen brieven naar de Kerstman konden sturen. We hadden officieel briefpapier voor de brieven van kerstman ‘Joan Claus’. Mensen praten nog altijd over hoe belangrijk dit was voor hun familie.

Een van de laatste dingen die we deden was het 100-jarig bestaan ​​van het gebouw in 2007 vieren. Mensen verkleedden zich, er speelde een band, er was een formele theesalon, er werd gereden met paard en wagen en een theatergroep vermaakte iedereen.

Pijlers van de gemeenschap: een mooie erkenning
In 2009 werden mijn man Howard en ik benoemd tot pijlers van de gemeenschap voor Sparta, Michigan. Dat betekent veel voor ons allebei, want we houden van onze stad en zijn altijd sterke voorstanders geweest van bouwen en teruggeven aan de gemeenschap. Terugkijkend denk ik dat we altijd de juiste mensen hebben gekozen, degenen die onze waarden delen.

Met pensioen gaan naar Florida en een online bedrijf starten
In 2012 besloten we met pensioen te gaan naar Florida. In het begin concentreerde ik me alleen op wennen, maar toen kreeg ik weer de kriebels om iets te doen. Ik werd vrijwilliger bij een plaatselijke kringloopwinkel en stond versteld van alle goederen die door de deur kwamen. We wonen in de buurt van een aantal welvarende gemeenschappen en het schokte me hoeveel dingen mensen kopen en weggooien, soms met de prijskaartjes er nog aan. Gloednieuwe Nikes, merkkleding, noem maar op.

Een vriend van mij kocht een aantal dingen en verkocht ze door op eBay, dus ik dacht: dat kan ik toch ook, waarom niet? Dus ik heb een online winkel opgezet, verkoop op twee verschillende e-commerceplatforms en het gaat geweldig. Hier is de link naar een daarvan: https://poshmark.com/closet/joannie09911.

Ik koop spullen in de kringloopwinkel, neem ze mee, fotografeer ze, plaats ze online en verzend ze als ze verkocht zijn. Ik geniet van de kick van het opnieuw gebruiken van nog prima kleding. Zolang ik het leuk vind, blijf ik doen wat ik doe. Ik geef zelfs af en toe tapdanslessen aan een vriend. Waarom niet? Ik ben nog 85 jaar jong!

Als jij je in een moeilijke situatie bevindt, wat is dan jouw go-to-vaardigheid?
Ik kan niet echt zeggen dat ik zoiets heb. Ik heb een prettig leven gehad en altijd gecreëerd of geregeld wat ik nodig had. Als er een uitdaging was, dacht ik altijd: ‘We doen iets verkeerd of moeten iets veranderen’. Dus ik vraag mezelf gewoon af: ‘Wat moet ik vervolgens doen om het te repareren?’

Welk advies zou je andere professionele vrouwen geven die willen schitteren in hun carrière?
Ik vind kameraadschap en saamhorigheid erg belangrijk. Iedereen heeft iets bij te dragen. Als je denkt dat je het alleen moet doen, dan doe je het ook alleen. Maar je kunt zoveel leren van de talenten van andere mensen. Het is belangrijk om te luisteren naar wat anderen zeggen en samen beslissingen te nemen. Mijn favoriete t-shirt toont drie schildpadden die op elkaar staan, met de tekst: ‘We stijgen door anderen op te tillen.’ Ik had het niet beter kunnen zeggen.

Het andere dat ik niet genoeg kan benadrukken, is doen waar je van houdt. Als je plezier hebt, voelen mensen dat. Mensen vinden het fijn om in de buurt te zijn van mensen die houden van wat ze doen. Toen ik in de jaren ‘40 in het bedrijfsleven kwam, vond ik het niet heel moeilijk om een ​​vrouw in een mannenwereld. Het voelde gewoon natuurlijk om te doen wat ik aan het doen was. Maar als ik terugkijk naar de kleine dorpjes in Michigan, was de bankier een man, de kapper een man. Alle grote bedrijven in de stad waren in handen van mannen. Ik denk dat ik er nooit echt over nagedacht heb. Vrouwen hebben de laatste jaren meer macht gekregen. Mijn kleindochter is industrieel elektriciën. Ik vind het fantastisch dat ze die kans krijgt.